Doorgaan naar inhoud
SPECIAAL HERLANCERINGSCADEAU! ** Bij elke aankoop ontvangt u 10 GRATIS DoggyRade zakjes! ** Geen code nodig - het aanbod wordt automatisch toegepast bij het afrekenen.
SPECIAAL HERLANCERINGSCADEAU! ** Bij elke aankoop ontvangt u 10 GRATIS DoggyRade zakjes! ** Geen code nodig - het aanbod wordt automatisch toegepast bij het afrekenen.
Do we hold inclusivity as one of our core values?

Beschouwen we inclusiviteit als een van onze kernwaarden?

Door Spencer B. Hodgetts, Reboundog Casual Conversations

Foto door Matt Seymour op Unsplash
Toen ik enkele jaren geleden met onze honden naar de dierenartsen reed voor hun jaarlijkse boostershots, herinner ik me het gesprek van mijn kant, gecentreerd rond mijn observatie dat het lijkt alsof het de blanke middenklasse ex-bedrijfs-/universiteitsopgeleide mensen zijn die geld verdienen met het helpen de underdogs van de samenleving. In plaats van dat wij zelf de underdog zijn die over het algemeen de neiging hebben om het vuile einde van het vrijwilligerswerk te doen. Dit is niet zwart-wit, en ik zeur ook niet dat ik in deze omgeving niet ondernemend kan zijn. Het is een observatie die implicaties heeft rond inclusiviteit en diversiteit.
 

Foto door SiimLukka op Unsplash
Waar ik aan dacht was dat ik eerder op de ochtend contactgegevens had onderzocht die nuttig zouden kunnen zijn voor een café-eigenaar die aan het uitbreiden was. Met mijn brein als een mindmap van verbindingen, dacht ik aan een lokaal mediabedrijf dat gespecialiseerd was in voedsel. Op de website van het mediabedrijf stond een recensie van een evenement dat ze hadden georganiseerd om een goed doel voor slachtoffers te steunen. Daar is niets mis mee, behalve dat het me deed denken dat het vreemd is hoe geld wordt verdiend door betuttelend te zijn (zoals in het zijn van een beschermheer). Het zijn dus alleen degenen die rijk genoeg zijn om connecties met de samenleving te hebben en de fondsen te hebben die de eer van de weldoeners kunnen nemen zonder daadwerkelijk hun handen vuil te maken. Dan trekken kudos door de publiciteit meer klanten aan en dus meer rijkdom.

Als we na COVID-19 echt serieus zijn over het creëren van een nieuw normaal dat echt inclusief en divers is?

 

Foto door SiimLukka op Unsplash
Zullen we tevreden zijn dat we inclusiviteit en diversiteit hebben bereikt als er een breder spectrum is van etnische, inheemse en LGBT-dierenredders en hondentrainers? Met welke maatstaf zullen we definiëren en moeten we KPI's (Key Performance Indicators) vaststellen waarmee we onze voortgang kunnen meten?
Een voorbeeld van kortzichtige maatstaven op een ander gebied is dat de vakbondsbeweging in het VK in ieder geval meende duurzaamheid te steunen door de bouw van nieuwe kerncentrales goed te keuren. In de veronderstelling dat het een koolstofvrije energie was die banen creëerde. Maar die banen zijn pas in grote aantallen in de bouwfase; dus wat kost de samenleving achteraf aan WW-uitkeringen?… Duurzaam denk ik niet.

Of kopiëren we een eerder initiatief van de Britse regering voor het verbreden van snelwegen/snelwegen (waarvan ik sommige had aangelegd wat nu 30-40 jaar geleden is in de valse veronderstelling dat het geen voorbijgaande landschappen waren) alleen omwille van een korte termijn baan creatie? Zonder rekening te houden met de langetermijngevolgen van de vervoersinfrastructuur.

 
Misschien zijn we nog niet helemaal afgestapt van de patronen van empirische en industriële conditionering.
Naarmate we op weg zijn naar een meer empathische samenleving, kan het schrijnend zijn om onderzoeksresultaten te observeren in het rapport "High Resolution Leadership" van DDI (Development Dimensions International) uit 2016. Waarin Empathy bovenaan de lijst staat als de kritische drijfveer van de algehele prestaties. Het merkte op dat 'slechts 40% van de leiders in de frontlinie bekwaam of sterk is in empathie' en dat 'Europese leiders van nature minder empathisch zijn en kunnen bezwijken voor silo's' met betrekking tot het creëren van samenwerkende en gediversifieerde netwerken.
 

Foto door Barthelemy de Mazenod op Unsplash
Er wordt veel gepraat over het nabootsen van de symbiotische relaties die in de natuurlijke wereld worden gevonden om idyllische menselijke samenlevingen te produceren. Terwijl er mensen zijn die wegrennen om een boom te knuffelen en dan geloven dat zij & de wereld nu gered zijn; we moeten ons realiseren dat niet alle symbiotische relaties alle deelnemers ten goede komen.
Verwijzend naar mijn eerdere observaties van de beschermheilige en de underdog, samen met een inclusieve en diverse dierenopvangsector. We zouden er verstandig aan doen verschillende voorbeelden van symbiotische relaties te observeren.
 

• Mutualisme: symbionten profiteren van elkaar
• Commensalisme: de ene symbiont profiteert zonder de andere te schaden
• Parasitisme: de ene soort gedijt bij het veroorzaken van de andere schade
• Amenalisme: competitie, één soort komt als winnaar uit de bus
• Antibiose: het ene organisme wordt gedood door de chemische afscheiding van het andere
• Synnecrose: interactie is nadelig voor beide organismen.
Ik vertrouw erop dat dit artikel het voortdurende gesprek rond Inclusiviteit & Diversiteit zal stimuleren en daarmee de disruptors hoop zal geven dat we niet aan een vooropgezet paradigma hoeven te voldoen om inclusief te kunnen participeren.

© Spencer B. Hodgetts Reboundog Casual gesprekken

Vorig artikel Cognitieve gedragstherapie bij honden (CCBT): de 5 voordelen

Een opmerking achterlaten

* Verplichte velden